Συνέντευξη τύπου Γραμματείας Ν. Ροδόπης του ΠΑΜΕ

Συνέντευξη τύπου έδωσε σήμερα το πρωί η Γραμ. Ν. Ροδόπης του ΠΑΜΕ στις 10:30 στο ξενοδοχείο “Όλυμπος” με θέμα: “Οι εξελίξεις στον τομέα της Υγείας και η κατάσταση στο νοσοκομείο της Κομοτηνής – Η πρόταση του ΠΑΜΕ”.

Στο πλαίσιο της συνέντευξης ο Κώστας Σιδηρόπουλος αναφερόμενος στην στάση των κομμάτων απέναντι στο θέμα της υγείας είπε:

Η Υγεία συνολικά σήμερα βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα της κυρίαρχης πολιτικής, που εκτελούν οι πολιτικοί υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) μαζί με την «κυβερνώσα αριστερά» (ΔΗΜΑΡ).

Χέρι βοήθειας, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, με τις θέσεις τους δίνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ που όλοι συναντώνται στη άποψη ότι ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας στην υγεία μπορούν να συνυπάρχουν.

Η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες πιο συγκεκριμένα ρίχνουν το φταίξιμο για τα προβλήματα υγείας στους οικονομικούς μετανάστες στη χώρα μας. Τόσο τα δύο κόμματα που έχουν κυβερνήσει τόσα χρόνια (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), συν τα δύο νεότερα (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ), όσο και τα επονομαζόμενα «αντιμνημονιακά» ή «αριστερά» κόμματα, ακόμα και όσα αυτοχαρακτηρίζονται «αντισυστημικά», τον ίδιο ρόλο εξυπηρετούν, από διαφορετικό δρόμο. Την ιδιωτικοποίηση και της Υγείας – Πρόνοιας και κατέληξε λέγοντας “Προφανώς και κάθε πολιτικό κόμμα έχει διαφορές από τα υπόλοιπα, ακολουθεί άλλο τρόπο διαχείρισης της οικονομίας, όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Επί της ουσίας στηρίζουν τις επιλογές της ΕΕ, των συμφωνιών που έχουν γίνει τις περασμένες δεκαετίες και την λογική ότι την κρίση ή έστω ένα κομμάτι της πρέπει να πληρώσουν και οι εργαζόμενοι”

Στην συνέχεια στο θέμα του Νοσοκομείου Κομοτηνής είπε:

“Από αυτή την πολιτική, δε θα μπορούσαν να γλυτώσουν πρώτα απ’ όλα τα νοσοκομεία. Και νοσοκομεία δεν είναι μόνο τα κτίρια, είναι και οι εργαζόμενοι, είναι οι γιατροί, είναι οι υποδομές.

Έτσι έχουμε, κλείσιμο νοσοκομείων ή μονάδων νοσοκομείων, συγχωνεύσεις, δημιουργία συνεργαζόμενων νοσοκομείων.

Παράλληλα δεν προσλαμβάνεται νέο προσωπικό, μένουν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι, κόβονται οι υπερωρίες, γεγονότα που οδηγούν σε εργαζόμενους φθηνούς για το κράτος ή για τους επιχειρηματίες και εντατικοποίηση της εργασίας (που καταλαβαίνουμε όλοι τη σημαίνει αυτό, ειδικά στο χώρο της υγείας).

Την ίδια ώρα παρατηρούνται ελλείψεις σε υγειονομικό υλικό, μέχρι και ελλείψεις σε εξοπλισμό.

Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται όλα τα νοσοκομεία της χώρας, όπως και το νοσοκομείο Κομοτηνής (που δεν αποτελεί εξαίρεση).

Συγκεκριμένα, βέβαια, το νοσοκομείο Κομοτηνής – πέρα από τις υλικοτεχνικές ελλείψεις και τις εργασιακές συνθήκες των εργαζομένων που περιγράψαμε πριν – από 1-1-2013 θα αποτελεί συνεργαζόμενο με αυτό της Αλεξανδρούπολης, και μπορούμε να αντιληφθούμε τη συνεπάγεται αυτό, για ένα μικρότερο νοσοκομείο. Θα ισχύσει ο νόμος: «το μεγάλο τρώει το μικρό». Και αυτό δεν το βάζουμε αντιπαραθετικά με το νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, αλλά εκεί που οδηγούν οι πολιτικές αποφάσεις την κατάσταση, με δεδομένο ότι ζούμε σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα και ότι η υγεία ιδιωτικοποιείται, αντικειμενικά το νοσοκομείο της Κομοτηνής οδηγείται σε συρρίκνωση.

Θέλοντας να επισημάνει την στάση του ΠΑΜΕ τα προηγούμενα χρόνια είπε: να θυμίσουμε, και έχει σημασία, ότι από χρόνια (και όχι τελευταία) οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, προειδοποιούσαν γι’ αυτές τις εξελίξεις.

Δεν ήμασταν μάντεις, όταν και πριν από την κρίση ακόμα, όταν πριν εμφανιστούν τα οξυμένα ζητήματα στην Υγεία – Πρόνοια, βάζαμε και προειδοποιούσαμε για όσα θα έρχονταν.

Κλείνοντας ανέφερε την πρόταση του ΠΑΜΕ “να δημιουργηθεί ένα μέτωπο για τη σωτηρία του Νοσοκομείου και γενικότερα για την Υγεία” και είπε πως για να έχει επιτυχία και τοπικά, πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, της νεολαίας. Να οργανωθεί μέσα από τα σωματεία στους τόπους δουλειάς και μέσα από επιτροπές στους τόπους κατοικίας, και να στηρίζεται σε άξονες πάλης όπως την ανάδειξη των αιτιών της κατάστασης πολιτικά αλλά και συνδικαλιστικά, στο να συνεχίσει την αυτόνομη λειτουργία του το Νοσοκομείο της Κομοτηνής, στο να μην κλείσει κανένα νοσοκομείο ή μονάδα υγείας, να κοπούν τα πεντάευρα και τα απογευματινά ιατρεία με πληρωμή, στο να καλύψει ο προϋπολογισμός τις οικονομικές ανάγκες των νοσοκομείων και τελευταίος και κυριότερος άξονας θα πρέπει να είναι το ότι η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και πρέπει να παρέχεται δωρεάν σε όλους.

Σε συμπληρωματική εισήγηση που έκανε ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην ΕΤΠΑ Packaging αναφέρθηκε στην ανασφάλιστη εργασία, στον τεράστιο αριθμό των ανέργων και τους απλήρωτους για μήνες εργαζόμενους που δεν έχουν πρόσβαση στις παροχές υγείας. Επίσης επισήμανε πως λόγο της καπιταλιστική κρίσης και διαχείρισης στην χώρα οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους με ότι αυτό συνεπάγεται. Μίλησε για τις γυναίκες εργαζόμενες και για τα ζευγάρια που θέλουν να αποκτήσουν οικογένεια και επί της ουσίας αποκλείονται από τις δωρεάν παροχές. Μίλησε επίσης για τους αγρότες και τους αυτόαπασχολούμενους που σε περίπτωση ανεργίας “ουσιαστικά δεν μπορούμε να μιλάμε για υγεία”

Αίσθηση προκάλεσε η αναφορά σε εργατικά μικροατυχήματα που όταν οι εργαζόμενοι προσέρχονται στο νοσοκομείο για πρώτες βοήθειες πέρα από το πεντάευρο που καλούνται να καταβάλουν είναι υποχρεωμένοι να προμηθευτούν φάρμακα που χρειάζονται όπως αντιτετανικούς ορούς, με δικά τους έξοδα.

Στα αιτήματα προσέθεσε και τα παρακάτω

Να καταργηθούν τα 5ευρα και ό,τι άλλο μας βάλουν σαν εισιτήριο στα νοσοκομεία.

Να υπάρχει ελεύθερη – δωρεάν εξέταση από γιατρούς του ΙΚΑ

Να αυξηθεί το προσωπικό και οι γιατροί στο ΙΚΑ, στο Νοσοκομείο

Να πληρωθούν τα δεδουλευμένα (όπου υπάρχουν), υπερωρίες και εφημερίες

Να μην υπάρχουν συμβασιούχοι ή εργολαβικοί, αλλά όλοι να είναι με μόνιμη και σταθερή εργασία.

Να παρθούν όλα εκείνα τα άμεσα μέτρα για την προστασία της υγείας των εργατικών οικογενειών (εμβολιασμοί παιδιών, προληπτικές εξετάσεις, φάρμακα κτλ)

Τέλος θέλησε να αναδείξει το ρόλο των Σωματείων, τι περιεχόμενο και κατεύθυνση πρέπει να έχουν στις σημερινές συνθήκες. Για τι υγεία πρέπει να παλεύουν και ότι πρέπει να εκφράσουν την Αλληλεγγύη τους στους συναδέλφους τους, μέσα από διάφορες μορφές δράσης, αλλά να τις συνδέουν αυτές αγωνιστικές δράσεις, με πάλη, με κινητοποιήσεις, με απεργίες κτλ., ώστε να μην υπάρχει εργαζόμενος που να μην έχει πρόσβαση σε παροχές υγείας.