Ζωόφιλοι και ζωολάτρες: Όταν η αγάπη για τα σκυλιά μετατρέπεται σε παθολογική σχέση, μη φυσιολογική.

Όσο και να προσπαθεί κάποιος καλοπροαίρετα και λογικά να εξηγήσει ορισμένα πράγματα, πολλές φορές πέφτει πάνω σε «τοίχο».

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη «μόδα» των τελευταίων ετών που ακούει στο όνομα «ζωολατρεία», ή πιο εξειδικευμένα, «σκυλολατρεία». Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της ιδιότυπης λατρείας, είναι πως αναγάγουν τα σκυλιά (στην προκειμένη περίπτωση) κάτι σαν τις «ιερές αγελάδες» των Ινδών, τα «τοτέμ» των Ινδιάνων, κ.ο.κ. Δεν μιλάμε για την αυθόρμητη αγάπη προς τα ζώα, την επονομαζόμενη ζωοφιλία, αλλά για κάτι πιο αρρωστημένο και απόλυτο. H αγάπη για τα σκυλιά υποκαθίσταται από μια παθολογική σχέση...

...μη φυσιολογική.

Η αφορμή για αυτή την επιστολή, πάρθηκε από το τελευταίο περιστατικό όπου μια κοπέλα δέχθηκε άγρια επίθεση  από έναν αδέσποτο σκύλο και νοσηλεύεται σε άσχημη κατάσταση. Ένα ακόμη περιστατικό στα δεκάδες, όπου αδέσποτα ορμούν σε μεγάλους, μικρούς, γυναίκες, άνδρες. Η συνηθισμένη «καραμέλα» όλων όσων δεν μπορούν να δεχθούν την αλήθεια (δηλαδή πως υπάρχουν και μερικά αδέσποτα επιθετικά), είναι πως «κάτι θα τα έκαναν για να τους επιτεθούν». Αυτή η προβοκατόρικη «ατάκα» ακούγεται συνεχώς και διαρκώς. Φυσικά υπάρχει και αυτή η εκδοχή, αλλά θα πρέπει μερικοί να κατανοήσουν πως ορισμένες φορές τα αδέσποτα ορμούν ΧΩΡΙΣ κανέναν λόγο καθώς το  επιβάλει το ζωώδες ένστικτό τους.

Τον τελευταίο καιρό, λογικές φωνές που πάνε να ψελλίσουν τα αυτονόητα, εγκαλούνται και δέχονται επίθεση από αυτά τα άτομα τα οποία έχουν «ιεροποιήσει» τα αδέσποτα. Δεν μιλάμε για αυτούς που εγκληματικά απαιτούν να φαρμακώσουν ή να σκοτώσουν τα σκυλιά, αλλά για αυτούς που δεν θέλουν οι αγέλες των αδέσποτων να κυριαρχούν σε πάρκα-δρόμους-πλατείες. Όσο και ακίνδυνα να είναι, όσο και φιλήσυχα, οι κίνδυνοι που εγκυμονούνται από την παρουσία τους είναι πάρα πολλοί. Κοπρίζουν όπου βρούν, πετάγονται στο δρόμο (με τραγικές συνέπειες), γαβγίζουν όλες τις ώρες της ημέρας, με την παρουσία τους τρομοκρατούν τους περαστικούς και ιδίως τα παιδιά (έστω και αν μια αγέλη αποτελείται από φιλικά σκυλιά), δίνει μια εικόνα τριτοκοσμική, και φυσικά, πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος μιας δικαιολογημένης ή αδικαιολόγητης επίθεσης.

Μια άλλη παράμετρος είναι πως όσοι έχουν μια παραπάνω συμπάθεια με τις γάτες, η παρουσία τόσων αδέσποτων σκύλων αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα καθώς οι γάτες έχουν πλέον εξαφανιστεί από πολλές γειτονιές (κάνοντας χαρούμενα τα ποντίκια…).

Προς επίρρωσιν της λανθάνουσας παθολογικής αγάπης για τα σκυλιά, θα σας αναφέρω το τραγικό περιστατικό με τον (γνωστό πλέον σε όλους μας) Ιωνά. Η εγκληματική βλακεία κάποιου συμπολίτη μας να μεταχειριστεί με αυτόν τον τρόπο ένα αθώο πλάσμα, μας έκανε μάρτυρες μιας ακατανόητης κινητοποίησης που πέρασε στο άλλο άκρο. Αντί το καημένο το ζωντανό να το κάνουν ευθανασία για να μην ταλαιπωρείται μια ολόκληρη (σκυλίσια) ζωή, προτίμησαν να το παιδεύουν κρατώντας το τυφλό στη ζωή και με ανοιγμένο το κρανίο. Κινητοποιήθηκαν αστυνομία-λιμενικό-υπηρεσίες, ξοδεύτηκαν χρήματα για την περίθαλψή του, επικηρύχθηκε με 1.000 ευρώ ο δράστης, επί δέκα μέρες  η τοπική και ευρύτερη επικαιρότητα ασχολούνταν με αυτό το θέμα, και όλα αυτά για να ικανοποιήσουν ορισμένοι τις εμμονές τους.

Ξανατονίζω πως υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ φιλόζωου (που αγαπά και σέβεται τα ζώα) και «ζωολάτρη» (ο οποίος θεωρεί τα σκυλιά ισάξια και ανώτερα από τους ανθρώπους μετατρέποντας αυτή την αγάπη σε θρησκευτική λατρεία και σε σκοπό ζωής).

Θυμίζω πως την ίδια περίοδο καταπλακώθηκε ένα παιδάκι από τοίχο και έχασε τη ζωή του, αλλά δεν προκάλεσε προφανώς την ίδια συγκίνηση και την ίδια ευαισθητοποίηση όσο η ιστορία του ταλαίπωρου Ιωνά, εφόσον μετά από δύο ημέρες ξεχάστηκε η είδηση.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε πεινάνε συνάνθρωποί μας, και τα τόσα ανούσια έξοδα που έγιναν (και θα γίνουν), για να κρατηθεί στη ζωή ένα τυφλό κακόμοιρο σκυλάκι (παιδεύοντάς το), θα μπορούσαν να δώσουν μια μικρή ανάσα σε πολλούς συνανθρώπους μας.

Πρέπει μερικοί να καταλάβουν πως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τα ζώα αλλά ξέρουν να βάζουν κάποια όρια σε αυτή την σχέση.

Στο κάτω-κάτω, ο σεβασμός προς τον συμπολίτη είναι απόδειξη πολιτισμού, κι όχι το να «θεοποιούμε» τους σκύλους.

Με τιμή Αθανάσιος Μ. – Ένας φιλόζωος αναγνώστης