Δευτέρα, Απριλίου 29, 2013
«Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς
ἀπαρχὰς ἡ παροῦσα ἡμέρα
λαμπροφορεῖ.
Δεῦτε οὖν,
φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν…» (κάθισμα Μ. Δευτέρας)
Φθάσαμε,
ἀγαπητοί μου, στὰ σωτήρια πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἡ
ἑβδομάδα αὐτὴ λέγεται
Μεγάλη, διότι...
...μέσα στὶς 168 ὧρες της, ἀπὸ σήμερα μέχρι τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, τιμῶνται μεγάλα γεγονότα, μοναδικὰ
καὶ κοσμοϊστορικά, ποὺ συγκλόνισαν τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ οὐράνια καὶ
τὰ καταχθόνια. Γι᾿ αὐτὸ ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ ὀνομάζεται
Μεγάλη· ἀλλὰ καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν θὰ πρέπῃ νὰ περάσῃ ὅπως οἱ ἄλλες.
Καὶ θέτω τὸ ἐρώτημα· ποιά εἶνε τὰ καθήκοντα ἑνὸς Χριστιανοῦ τὴ Μεγάλη
Ἑβδομάδα; Δὲν ἀπευθύνομαι
σὲ ἀπίστους, ἀθέους ἢ σὲ
χιλιαστάς· ἀπευθύνομαι σὲ πιστούς, ποὺ
θέλουν νὰ ἑορτάσουν σωστά. Ποιά εἶνε λοιπὸν
τὰ καθήκοντα ποὺ ἔχουμε τὴν ἑβδομάδα
αὐτή;
Τὸ πρῶτο καθῆκον, ἀδελφοί
μου, εἶνε νὰ εὐχαριστήσουμε
ἀπ᾽ τὴν καρδιά μας τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὅλη
βέβαια ἡ ζωή μας πρέπει νά ᾽νε ἕνα εὐχαριστῶ, ἕνα «Δόξα σοι, Κύριε», γιὰ τὶς μικρὲς καὶ
μεγάλες εὐεργεσίες του, τὶς φανερὲς
καὶ ἀφανεῖς, γιὰ ὅλα τὰ καλά, ὑλικὰ καὶ
πνευματικά, ποὺ ἐπιδαψιλεύει ἡ
χάρις του· τὸν ἥλιο, τὸν ἀέρα, τὸ
νερό, τὰ λουλούδια, τὰ ἀκρογιάλια,
ὅλη τὴν πλάσι. Νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε ἀκόμη
γιὰ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέρφια, τὴ
γυναῖκα καὶ τὰ
παιδιά, γιὰ τὸ χρόνο καὶ
τὶς ἐποχές, γιὰ ὅ,τι εὐλογημένο
καὶ ἀναγκαῖο.
Ἄνθρωπος
ἀγνώμων εἶνε χειρότερος ἀπὸ ζῷο. Ἕνα
σκύλο ἔχεις, ἕνα κομμάτι ψωμὶ τοῦ πετᾷς, καὶ
κουνάει τὴν οὐρά του καὶ
σοῦ λέει εὐχαριστῶ.
Κι ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν πρέπει νά ᾽νε εὐγνώμων
στὸ Θεό. Νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε
γιὰ ὅλα, ἀλλὰ πρὸ παντὸς γιὰ τὴ θυσία τοῦ
Υἱοῦ του,γιὰ τὰ σεπτά του πάθη. Ἀκόμη νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε
καὶ γιὰ κάτι ἄλλο• γιὰ τὴ
μακροθυμία του στὰ τόσα ἐγκλήματά μας καὶ μάλιστα στὶς βλασφημίες, γιὰ τὶς ὁποῖες θά ᾽πρεπε ν᾽ ἀνοίξῃ ἡ γῆ νὰ μᾶς
καταπιῇ κ᾽ ἡ θάλασσα
νὰ φουσκώσῃ νὰ μᾶς πνίξῃ,
καὶ ὅμως μᾶς ἀνέχεται. Γι᾿αὐτὸ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ἡ Ἐκκλησία λέει «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε, δόξα
σοι».
Τὸ ἕνα καθῆκον μας λοιπὸν
εἶνε νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Θεό.
Τὸ ἄλλο εἶνε νὰ παρακολουθήσουμε τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες.
Οἱ ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος δὲν
εἶνε ὅπως οἱ ἄλλες· διαφέρουν πολύ. Οἱ ὕμνοι
της, ποὺ εἶνε γλυκύτεροι ἀπ᾽ τὸ μέλι, τὰ ἐμπνευσμένα αὐτὰ ποιήματα ὅπως
π.χ. ὁ ἐπιτάφιος θρῆνος, δὲν ὑπάρχουν
σὲ καμμιά θρησκεία στὸν κόσμο. Καὶ
μόνο τὰ τροπάρια αὐτά, ποὺ δὲν τά ᾽χουν
οὔτε φράγκοι οὔτε προτεστάντες οὔτε κανεὶς ἄλλος, φτάνουν ν᾽ ἀποδείξουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δὲν
εἶνε ἀπὸ τὴ γῆ· εἶνε ἀπὸ τὸν οὐρανό, εἶνε
θεόπνευστη. Ποιός τὰ ἔκανε αὐτά;
ποῦ γράφτηκαν, μέσα σὲ σχολειὰ
καὶ πανεπιστήμια; Τὰ ἔφτειαξαν
μέσα σὲ σπηλιὲς ἅγιοι ἀσκηταί, ποὺτὸ δάκρυ τους ἔπεφτε
στὴ γῆ καὶ τὴν ἔκανε νὰ λουλουδίζῃ.
Δὲν τά ᾽γραψαν ἁπλῶς μὲ τὸ μυαλὸ καὶ τὰ
γράμματα ποὺ ἤξεραν· αὐτὰ εἶνε τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς
τους, συναίσθημα ὑγιές, ἔκφρασι ζωῆς,
βιώματα ἅγια, ἀλήθειες, ποὺ
μόνο ὅσοι ἀγάπησαν γνησίως τὸ Χριστὸ μποροῦσαν νὰ ἔχουν. Πρέπει νά ᾽νε ἀναίσθητος κανεὶς γιὰ νὰ μὴν τὸν συγκινοῦν.
Ἂς τὰ παρακολουθήσουμε λοιπὸν στὴν ἐκκλησία
κρατώντας μιὰ Συνόψι.
Τὸ τρίτο καθῆκον
μας. Ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ εἶνε ἑβδομάδα νηστείας, αὐστηρῆς νηστείας. Μὴν ἀκοῦτε τοὺς ὑλιστὰς καὶ ἀσεβεῖς• ἐμεῖς ἀπὸ τὴν
παράδοσι ἀποστόλων καὶ πατέρων τῆς
Ὀρθοδοξίας τηροῦμε τὶς
νηστεῖες τῆς ἁγίας
μας Ἐκκλησίας καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν τὴ νηστεία αὐτή.
Ὅταν λέμε νηστεία, δὲν ἐννοοῦμε νὰ
νηστέψῃ ἁπλῶς τὸ στομάχι γιὰ
νὰ θυμηθῇ τὸ ὄξος τοῦ σταυροῦ· ἐννοοῦμε μαζὶ μὲ τὸ
στομάχι νὰ νηστέψῃ καὶ τὸ στόμα ἀπὸ κακολογία, ἡ
γλῶσσα ἀπὸ αἰσχρολογία, τὰ
μάτια ἀπὸ αἰσχρὰ θεάματα. Τέτοιες μέρες στὸ Βυζάντιο οἱ
αὐτοκράτορες ὑπέγραφαν διαταγή· Μεγάλη Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη,
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο καὶ Κυριακὴ κλειστὰ τὰ ἱπποδρόμια
καὶ ὅλα τὰ θέατρα. Πενθεῖ ἡ Ἐκκλησία. Ἂν
ἤμασταν χριστιανικὸ κράτος, θά ᾽πρεπε
ἀπὸ αὔριο νὰ εἶνε
κλεισμένα τὰ καταγώγια καὶ τὰ κέντρα
διαφθορᾶς, καὶ νὰ ἐπικρατῇ
πένθος γι᾿ Αὐτὸν ποὺ ὑψώθηκε
γιὰ μᾶς ἐπάνω στὸ σταυρό.
Ἀλλὰ ἔχουμε κ᾽ ἕνα ἄλλο καθῆκον.
Εἶνε τὸ καθῆκον τῆς ἐξομολογήσεως
καὶ τῆς θείας μεταλήψεως. Ἐπ᾽ αὐτοῦ δὲν θὰ ἐπεκταθῶ. Τοῦτο
μόνο θὰ πῶ. Τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες
καὶ ἰδίως τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως
καλούμεθα νὰ μείνουμε στὸ ναὸ μέχρι
τέλους μὲ τὴν ἀναστάσιμη
λαμπάδα.Ὅποιος ἀκούει τὸ
«Χριστὸς ἀνέστη» καὶ
μετὰ φεύγει, προτιμότερο θὰ ἦταν νὰ μείνῃ στὸ σπίτι του. Αὐτὸ ποὺ
γίνεται, νὰ ἀδειάζουν οἱ
ἐκκλησίες μετὰ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη»,
εἶνε βεβήλωσις, περιφρόνησι στὸ Χριστό. Νὰ
μείνουμε λοιπὸν μέχρι τέλους καὶ νὰ ἑτοιμαστοῦμε
γιὰ τὴ θεία μετάληψι. Ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ εἶνε κατ᾽ ἐξοχὴν ἑβδομάδα
θείας μεταλήψεως. Τί εἶνε ἡ θεία μετάληψις; Τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ
Χριστοῦ μας, ἡ φωτιὰ τοῦ οὐρανοῦ. Τί εἶσαι,
σὲ ρωτῶ, ἄχυρο; μὴν πλησιάσῃς
τὰ ἅγια, θὰ καῇς. Εἶσαι
χρυσάφι; Ἂν εἶσαι χρυσάφι, τὸ χρυσάφι δὲν ἀπειλεῖται ἀπὸ τὴ φωτιά· ὅσο
πλησιάζει τὴ φωτιά, τόσο καθαρίζεται. Ἔτσι κ᾽ ἐσὺ ὁ Χριστιανός· ἂν
εἶσαι ἀμετανόητος, θὰ σὲ κάψῃ ἡ φωτιά, ὅπως
ἔκαψε τὸν Ἰούδα ποὺ κοινώνησε ἀναξίως·
ἂν ὅμως πέρασες ἀπὸ τὸ καμίνι
τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, τότε πλησίασε· ἡ θεία κοινωνία θὰ εἶνε φάρμακο ἀθανασίας.
Τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα
ἔχουμε ἐπίσης ἱερὸ καθῆκον ἀπέναντι τῶν
ἀδελφῶν μας ποὺ πάσχουν καὶ ὑποφέρουν.
Εἶνε ἑβδομάδα ἀγάπης καὶ ἐλεημοσύνης.
Ἕνα ἐκλεκτὸ φαγητὸ σὲ
κάποιον ποὺ πεινάει, ἕνα καινούργιο ροῦχο —ὄχι παλιό— σ᾿ ἕναν ποὺ δὲν ἔχει, μιὰ
βοήθεια στὴ χήρα καὶ τὰ ὀρφανά, ἕνα
φάρμακο ἀναγκαῖο, μιὰ ἐπίσκεψι στὸν
ἀσθενῆ, ἕνας λόγος παρηγορητικὸς στὸν
θλιμμένο, ὅ,τι τέλος πάντων μπορεῖ νὰ σκεφτῇ μιὰ καρδιὰ ποὺ ἀγαπᾷ.
Ἀλλὰ δὲν εἶπα τίποτα· ὑπάρχει
κάτι ἀκόμη, κι αὐτὸ εἶνε τὸ
δυσκολώτερο. Ὅλα ὅσα εἴπα-
με τὰ κάνεις· ἀλλ᾽ ἐὰν τὸ
τελευταῖο αὐτὸ δὲν τὸ κάνῃς, Χριστιανὸς
δὲν εἶσαι. Ποιό εἶν᾽ αὐτό;
Ξέρω Χριστιανοὺς ποὺ εἶνε ἄνθρωποι προσευχῆς, ποὺ ἔχουν τ᾽ αὐτί τους τεντωμένο στὰ ἱερὰ λόγια, ποὺ
νηστεύουν αὐστηρά, ποὺ ἐξομολογοῦνται, ποὺ
κοινωνοῦν· ἀλλὰ λίγους
Χριστιανοὺς γνώρισα ποὺ ἔχουν –
ποιό; τὸ «Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει»
(δοξ. αἴν. Πάσχ.). Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα
εἶνε ἑβδομάδα συγχωρήσεως. Ποιός, ἀδελφοί
μου, στὴ ζωὴ αὐτὴ δὲν ἔχει ἀντιπάθειες,
ψυχρότητες, ἀντιθέσεις, ποιός δὲν ἔχει
κάποιον ἐχθρό; Τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες ἂς ὑψώσουμε τὸ
βλέμμα στὸν Ἐσταυρωμένο. Κανείς δὲν ἀδικήθηκε καὶ δὲν
πόνεσε ὅπως ὁ Χριστός μας. Ἐνῷ ἔσχιζαν τὶς
σάρκες του τὰ καρφιὰ καὶ τὴν καρδιά του οἱ κατάρες καὶ τ᾽ ἀναθέματα
τῶν φαρισαίων, ἐκεῖνος
πάνω ἀπ᾽ τὸ σταυρὸ προσευχήθηκε· «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι
τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23,34). Κ᾽ ἐμεῖς λοιπὸν τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες ἂς ἀλληλοσυγχωρηθοῦμε· νύφες καὶ πεθερές, ἀδελφοὶ μὲ ἀδελφούς,
φίλοι μὲ φίλους,παιδιὰ μὲ γονεῖς, ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Ἂς
πλατύνουμε τὶς καρδιές, ἂς αἰσθανθοῦμε μέσα μας τὴν
ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ
μας. Χωρὶς τὴν ἀγάπη πῶς μποροῦμε
νὰ γιορτάσουμε;
Ἀδελφοί
μου! Μεγάλη Ἑβδομάδα ἴσον· χέρι ἀνοιχτὸ γιὰ ἔλεος, μάτια δακρυσμένα ἀπὸ
μετάνοια, πόδια ποὺ τρέχουν στὸ ναό, καρδιὰ
συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στὸν Ἐσταυρωμένο. Ἐκτελοῦμε τὰ
καθήκοντα αὐτά;
Ξέρετε
πῶς μοιάζουμε; Σὰ νὰ εἶνε ἕνας
ζητιάνος καὶ ὅλες τὶς
μέρες τοῦ πετᾶνε πενταροδεκάρες, κ᾽ ἔρχεται μιὰ ὥρα ποὺ περνάει κάποιος βασιλιᾶς καὶ τοῦ λέει «Ἄνοιξε
τὶς φοῦχτες σου» κι ἀρχίζει καὶ τοῦ
μετράει 1, 2, 3, …5,…10, …100, …168 λίρες καὶ θαμπώνουν τὰ μάτια του. Κι αὐτός, ἀντὶ νὰ πάρῃ αὐτὸ τὸ θησαυρὸ νὰ τὸν ἀξιοποιήσῃ, πάει στὸ
ποτάμι κι ἀρχίζει νὰ πετάῃ τὶς λίρες στὸ
νερό. Δὲν εἶν᾽ αὐτὸ
παραφροσύνη; Κι αὐτὲς οἱ ὧρες λοιπὸν
―ἔτσι λέει ἡ Ἐκκλησία,
«ὧρες» τὶς ὀνομάζει―,
εἶνε θησαυρός. Κάθε ὥρα, κάθε καμπάνα, κάθε χτύπος, κάθε λεπτό, εἶνε σπουδαία ὥρα.
Ἂς
ἐκμεταλλευθοῦμε τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες.
Μὴν ἀφήσουμε νὰ διαρρεύσουν ὅπως ἡ ὑπόλοιπη ζωή μας. Ξέρουμε ἂν θὰ
ζήσουμε νὰ γιορτάσουμε ἄλλη Μεγάλη Ἑβδομάδα;
Μήπως ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα αὐτὴ εἶνε ἡ τελευταία τῆς
ζωῆς μας; Πέρυσι πόσοι ἦταν μαζί μας; καὶ ποῦ εἶνε τώρα; Φεύγουμε, σφυρίζει τὸ τραῖνο,
μιά φορὰ περνᾶμε πάνω ἀπ᾽ τὴ φλούδα
αὐτή.
Εὔχομαι, αὐτὴ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα νὰ
εἶνε σημαντικὸς σταθμὸς
στὴ ζωή μας. Νὰ δώσῃ ὁ Κύριος νὰ
εἶνε ἑβδομάδα ἁγίων σκέψεων, ἱερῶν
συναισθημάτων, ἡρωικῶν ἀποφάσεων,
ἁγιασμὸς ψυχῆς. Εἴθε νὰ
σφραγίσουμε τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα μὲ
τὰ λόγια «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ
σου» (Λουκ. 23,42).
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη
ὁμιλία, ποὺ ἔγινε
στὸν ἱ. ναὸ
Μεταμορφώσεως Σωτῆρος
Μοσχάτου - Ἀθηνῶν τὴν
10-4-1960 τὸ βράδυ.
Posted in: Κοινωνία
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου