(VIDEOS) Π.Α.ΜΕ. Ροδόπης: «Ή συμβιβασμός ή σύγκρουση»

Τη δική του ξεχωριστή συγκέντρωση στην πλατεία της Κομοτηνής, πραγματοποίησε σήμερα στο πλαίσιο της γενικής απεργίας το Π.Α.ΜΕ. Ροδόπης.

Το μήνυμα που εστάλη, αφορούσε το δίλημμα: «Συμβιβασμός ή...

...σύγκρουση».

ΒΙΝΤΕΟ: Κώστας Σιδηρόπουλος, μέλος Γραμματείας ΠΑΜΕ Ροδόπης, περί «υπονομευτικού ρόλου του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού»

ΒΙΝΤΕΟ: Στέφανος Χρηστίδης, πρόεδρος αγροτικού συλλόγου Νέας Καλλίστης: «Δεν μπορούμε να δεχτούμε τις πολιτικές που μας εξαθλιώνουν»

ΒΙΝΤΕΟ: Απόσπασμα ομιλίας Κώστα Σιδηρόπουλου

Όλη η ομιλία του Κώστα Σιδηρόπουλου:

«ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ.

Αυτό είναι, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, το κεντρικό σύνθημα της σημερινής 24ωρης Γενικής Απεργίας. Μ’ αυτό το σύνθημα, εδώ και δυο μήνες, απ’ όταν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έβαλαν την πρόταση για Απεργία στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, οι ταξικές δυνάμεις έχουν περάσει απ’ όλους τους εργασιακούς χώρους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, καλώντας τους συναδέλφους μας σε ξεσηκωμό. Καλώντας τους να κάνουν το βήμα, που δεν έκαναν μέχρι σήμερα,

ώστε από τη μια να βάλουμε φρένο στις επιδιώξεις των μεγαλοεργοδοτών και της κυβέρνησης,

και από την άλλη, αυτό το βήμα, να αποτελέσει το ξεκίνημα για την ανασύνταξη του κινήματος, το ξεκίνημα ώστε οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να αποβάλλουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία και να βγουν στην αντεπίθεση.

Δεν μπορούμε να λέμε ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι τίποτα δε γίνεται.

Σίγουρα, τα μέτρα που παίρνονται είναι προαποφασισμένα. Γι’ αυτά τα μέτρα είχε προειδοποιήσει το ΠΑΜΕ, πολύ πριν από την κρίση. Γνωρίζαμε ότι έρχονται. Έχουν αποφασιστεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις, έχουν αποφασιστεί από την ΕΕ, στην οποία συμμετέχουν οι ελληνικές κυβερνήσεις και την οποία υπερασπίζονται, έχουν αποφασιστεί από πολλούς ακόμα ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και ενώσεις. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν έχουμε τη δύναμη και δεν μπορούμε να τους χαλάσουμε τα σχέδιά τους.

Όλα τα χρόνια που κυριαρχεί ο καπιταλισμός πάνω στη γη, αλλά και πριν από αυτόν, οι εργάτες είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους.

Ή το δρόμο της υποταγής, το δρόμο του «τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα, ας κοιτάξω τον εαυτό μου και άσε τους άλλους»,

Ή το δρόμο της σύγκρουσης, το δρόμο του «πρέπει να παλέψω για τη ζωή μου, να παλέψω μαζί μ’ αυτούς που έχουν τα ίδια συμφέροντα μαζί μου, να παλέψω οργανωμένα, όπως οργανωμένος είναι και ο αντίπαλός μου».

Η ίδια η ιστορία της ταξικής πάλης έχει απαντήσει, για το ποιος δρόμος είναι προς το συμφέρον της πλειοψηφίας, προς το συμφέρον των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών.

Όπου και όποτε οι εργάτες ακολούθησαν τη λογική του μικρότερου κακού, τους έβρισκε μπροστά τους μεγαλύτερο κακό.

Γι’ αυτό και σήμερα τους λέμε: «μη φοβάσαι τους αγώνες του σήμερα, γιατί το μεροκάματο που δε θυσιάζεις σήμερα στον κοινό αγώνα για σένα και για τα παιδιά σου, θα έρθουν να σου το πάρουν αύριο διπλό και τριπλό».

Λέμε επίσης: «μην πας να διαπραγματευτείς μόνος σου το μισθό σου, αλλά πήγαινε οργανωμένα με το σωματείο σου, με τους συναδέλφους σου. Γιατί αν σήμερα το αφεντικό σου τάζει ψίχουλα, ώστε να πας μόνος σου να διαπραγματευτείς και όχι με το σωματείο, αύριο θα σου τα πάρει όλα και θα σε αφήνει και απλήρωτο».

Μην έχουμε αυταπάτες. Τα αφεντικά δεν μπορούμε να τα ξεχωρίζουμε σε «καλά» και «κακά», σε «ηθικά» και «ανήθικα». Η θλίψη που φαίνεται να έχουν όταν διαπραγματεύεται ο εργάτης ατομικά μαζί τους και η στεναχώρια τους δήθεν γιατί αναγκάζονται να μειώσουν τους μισθούς, κρύβει από πίσω πλατιά χαμόγελα, γιατί γνωρίζουν ότι έτσι θα αυξήσουν κι άλλο την κερδοφορία τους. Και το γνωρίζουν αυτό, όχι μόνο γιατί άμεσα πετυχαίνουν μια ήττα για τον εργάτη, αλλά και γιατί στη συνέχεια θα καταφέρουν να διαλύσουν τα σωματεία, και θα ξαναέρθουν να επιτεθούν ατομικά στον εργάτη, ώστε να του τα πάρουν όλα.

Ο στόχος των καπιταλιστών, αυτές τις μέρες δεν είναι μόνο οι μειώσεις των μισθών και η απαλλαγή τους από κάθε εργασιακό δικαίωμα (επιδόματα, άδειες, ασφάλιση κά). Ο στόχος τους είναι επίσης η διάλυση των σωματείων, η διάλυση κάθε μορφής οργάνωσης των εργατών…

…γιατί στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα σωματεία και ομοσπονδίες, και μάλιστα πολλές από αυτές κινούνται σε ταξική κατεύθυνση.

…γιατί στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα ΣΣΕ, που δεν αφήνουν μόνο του τον κάθε εργάτη στα δόντια της εργοδοσίας.

Αυτό είναι που τους ενοχλεί περισσότερο. Το δήλωσε εξάλλου και ο κύριος Άδωνης Γεωργιάδης τις προάλλες, λέγοντας ότι: «μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν ΣΣΕ και ότι αυτό είναι πολύ παρωχημένο για την ΕΕ». Να τη η αλήθεια, ξεκάθαρη μπροστά μας.

Ας βάλουμε τώρα και τη δήλωση του ΓΓ του Υπουργείου Οικονομικών δίπλα, ο οποίος είπε ότι: «ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα είναι ακόμα υψηλός». Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι η δήλωση αυτή ήταν ατυχής ή από λάθος, η αλήθεια είναι ότι η δήλωση αυτή είναι η φωνή των μονοπωλίων τα οποία απαιτούν κατάργηση των ΣΣΕ και μισθούς 200 και 300 ευρώ.

Γιατί, όμως, τόση κουβέντα αυτές τις μέρες, από υπουργούς, γραμματείς και βουλευτές;

Μα ακριβώς, γιατί στην υπόλοιπη ΕΕ οι εργαζόμενοι τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, «κλείνουν» ατομικές συμφωνίες με τον εργοδότη, με πενιχρούς μισθούς, με ενοικιαζόμενη εργασία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση και παροχές υγείας, πρόνοιας, παιδείας.

Αυτό είναι το όραμα των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για την Ελλάδα. Αυτό είναι το όραμα των ελληνικών κυβερνήσεων για την Ελλάδα. Και σκάνε, γιατί ακόμα εδώ, δεν κατάφεραν να φτιάξουν τον εργασιακό μεσαίωνα που επιθυμούσαν. Ακόμα δεν κατάφεραν να μας κάνουν σύγχρονους σκλάβους του 21^ου αιώνα.

Και δεν τα κατάφεραν, γιατί οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, έχουν Σωματεία έχουν Ομοσπονδίες, έχουν μάθει να οργανώνουν τον αγώνα τους, έχουν μάθει να στοχεύουν ταξικά στον αντίπαλο, στα μονοπώλια και το πολιτικό τους προσωπικό. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας κατάφεραν να τους βάλουν εμπόδια, να καθυστερήσουν τους σχεδιασμούς τους, γιατί εδώ υπάρχει οργανωμένο ταξικό κίνημα, γιατί εδώ υπάρχει το ΠΑΜΕ, που στη σημαία του γράφει «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Αυτό το κίνημα, το οργανωμένο, το ταξικό, που επιδιώκει τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά και καταπιεσμένα στρώματα, που στοχεύει απευθείας στον αντίπαλο, είναι το κίνημα που και στο παρελθόν και σήμερα έχει να επιδείξει επιτυχίες, έχει να επιδείξει νικηφόρους αγώνες.

Όμως, ακόμα και όταν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ, πώς οι εργαζόμενοι σε ολόκληρο τον κόσμο απέσπασαν κατακτήσεις, από το χρόνο εργασίας μέχρι και τους μισθούς; Μόνο με αγώνες ταξικούς, οργανωμένους από τα κάτω, αγώνες ανυποχώρητους και όχι με συμβιβασμούς στα τραπέζια των κοινωνικών διαλόγων, με κουβεντούλες στα γραφεία των εργοδοτών και με καθησυχασμό των εργαζομένων.

Έτσι, λοιπόν, Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες, και σήμερα, οι επιλογές που έχουμε μπροστά μας είναι δύο: Ή ο συμβιβασμός Ή η σύγκρουση.

Αυτό είναι που κάνει το ΠΑΜΕ σήμερα. Αξιοποιεί την πείρα των ταξικών αγώνων, αξιοποιεί την πείρα των κατακτήσεων των εργαζομένων και χαράσσει τέτοια γραμμή στην πάλη του, με τέτοιο περιεχόμενο που είναι σε όφελος των εργατών.

Και βγάζουμε επίσης και ένα συμπέρασμα. Πως, όσες κατακτήσεις κι αν αποσπάσουν οι εργαζόμενοι, οι καπιταλιστές έρχονται αργά ή γρήγορα να τις πάρουν πίσω. Άρα, για να μείνουν και να αυξηθούν οι κατακτήσεις, για να ικανοποιούνται οι ανάγκες μας, απαιτείται επιπλέον, σύγκρουση και ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος.

Η πείρα του τελευταίου εξαμήνου είναι πολύ χρήσιμη και μας βοηθάει να βγάλουμε ακόμα πιο ασφαλή συμπεράσματα, ώστε να ξεχωρίσουμε τους φίλους από τους εχθρούς, ώστε να διαλέξουμε το δρόμο της νίκης, για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Είδαμε συνδικαλιστές που ενώ κραύγαζαν από τα κανάλια για τα δικαιώματα των εργαζομένων, την ημέρα της απεργίας έπαιρναν άδειες κανονικές ή αναρρωτικές. Είδαμε συνδικαλιστές δήθεν ακομμάτιστους, που την κρίσιμη ώρα (όπως είναι η επιστράτευση των εργαζομένων) να εξαφανίζονται και να τους αναζητούν οι συνάδελφοί τους. Είδαμε διοικήσεις των ΝΤ της ΑΔΕΔΥ, τη μία να το παίζουν επαναστάτες και την άλλη να μετατρέπουν τις απεργίες σε στάσεις εργασίας. Είδαμε συνδικαλιστές να ρητορεύουν για την αναγκαιότητα της απεργίας και ταυτόχρονα να αποδέχονται την απεργοσπασία στο όνομα των οικονομικών δυσκολιών. Είδαμε και συνδικαλιστές να καθησυχάζουν τους συναδέλφους τους ότι δεν θα τους πιάσουν οι μειώσεις μισθών ή οι απολύσεις, ενώ γνώριζαν ότι την επόμενη μέρα θα έρθουν και μειώσεις μισθών και απολύσεις.

Όλα αυτά τα παραδείγματα, δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε μεμονωμένα. Έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα σε πολλές περιοχές της χώρας. Ορισμένα έχουν συμβεί και εδώ στην Κομοτηνή. Έχουν συμβεί από συνδικαλιστές τόσο των κυβερνητικών – ας πούμε – παρατάξεων  ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, έχουν συμβεί όμως και από συνδικαλιστές «αριστερούς», του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτά τα φαινόμενα τα έχουμε καταγγείλει κατά καιρούς, τα έχουμε αναδείξει. Όχι από διάθεση παραταξιακής αντιπαράθεσης, αλλά από την ανάγκη να αποκαλύψουμε στους συναδέλφους μας το ρόλος τους, την υποκρισία τους και τον τυχοδιωκτισμό τους.

Γιατί το ζήτημα δεν είναι τελικά, τι κάνουν αυτοί οι εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές, αλλά τι κάνουμε εμείς. Τι κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι για να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Και αν υπάρχει ένα κίνημα το οποίο μπορούν να εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι, το οποίο πρέπει να δυναμώσουν οι εργαζόμενοι.

Το τελευταίο διάστημα υπήρξαν και αγώνες από Σωματεία και Ομοσπονδίες που μέτρησαν επιτυχίες, τόσο ποσοτικές, όσο και ποιοτικές. Υπήρξαν σωματεία που κατάφεραν να αποτρέψουν τις μειώσεις μισθών. Σωματεία που διατήρησαν μια σειρά δικαιωμάτων τους. Κλάδοι που είχαν σχέδιο και που δεν τους εγκατέλειψαν οι ηγεσίες τους, όπως οι ναυτεργάτες, οι οποίοι ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν την επιστράτευση και ήξεραν πώς την επόμενη μέρα να κινητοποιήσουν (μέσα σε λίγες ώρες) εργαζόμενους από άλλους κλάδους, ώστε να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους. Είχαμε Ομοσπονδίες, όπως αυτή των οικοδόμων, όπου το ζήτημα της οικοδομής και της κατοικίας, το γενίκευσαν και το συζήτησαν μαζί με άλλους κλάδους, μαζί με άλλους εργαζόμενους.

Είχαμε Σωματεία, στην εκπαίδευση για παράδειγμα, που τα ζητήματα της αξιολόγησης, του νέου σχολείου, των υποσιτισμένων μαθητών, τα γενίκευσαν και τα παλεύουν από κοινού εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, άλλα σωματεία και φορείς. Είχαμε την έκφραση αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε συναδέλφους μας που τους έκοψαν το ρεύμα, που τους πνίγουν τα χρέη, που πάνε να τους κατασχέσουν το σπίτι κά. Είχαμε και βέβαια τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών, ο οποίος τόση δυσφήμιση δέχτηκε. Είχαμε επίσης και την επίθεση που δέχτηκαν οι 35 συνδικαλιστές στο Υπουργείο Εργασίας και τη στημένη προβοκάτσια που ακολούθησε από τα ΜΜΕ.

Τι μας δείχνουν όλα αυτά τα παραδείγματα, και άλλα τόσα; Γιατί τα αναφέρουμε;

Μας δείχνουν ότι για να υπάρξουν έστω και μικρές νίκες, για να υπάρξουν έστω και καθυστερήσεις, αλλά και για να αποκτηθεί ουσιαστική πείρα για τους επόμενους αγώνες, απαιτείται εκτός από τον οργανωμένο, ταξικό και ανυποχώρητο αγώνα, ένα ακόμα στοιχείο, κρίσιμο για το επόμενο διάστημα.

Απαιτείται η κοινωνική συμμαχία. Δηλαδή η συμπαράταξη του ενός κλάδου δίπλα στον άλλο, τους ενός εργαζόμενου δίπλα στον άλλο. Αυτό είναι που τρομάζει ακόμα περισσότερο την κυβέρνηση και τα μονοπώλια. Η συμμαχία των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων.

Γι’ αυτό και τελευταία οξύνεται ο αυταρχισμός της κυβέρνησης απέναντι σε κάθε κινητοποίηση. Δεν είναι μόνο ότι θέλουν γενικά να τσακίσουν και να τρομοκρατήσουν το εργατικό κίνημα, δεν είναι μόνο ότι ετοιμάζονται να εφαρμόσουν κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Είναι κυρίως ότι προσπαθούν να ανακόψουν κάθε προσπάθεια γενίκευσης και φουντώματος του αγώνα, κάθε προσπάθεια συμπαράταξης των κλάδων, κάθε προσπάθεια να δράσουν από κοινού η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της.

Ο αντίπαλός μας, συνάδελφοι,

Μπορεί να φαίνεται ισχυρός, μπορεί να τον ευνοεί ο σημερινός συσχετισμός δύναμης, όμως μέσα από το αυταρχικό πρόσωπό του μας δείχνει τις αδυναμίες του.

Και οι αδυναμίες του έχουν ταξική προέλευση, όπως και η δικιά μας δύναμη έχει ταξική προέλευση.

Τα μονοπώλια και το πολιτικό τους προσωπικό ένα πράγμα τους ενοχλεί: Να μην αμφισβητείται η παντοκρατορία τους, η εξουσία τους και τα κέρδη τους.

Οι μόνοι που αμφισβητούν ανοιχτά και ουσιαστικά την εξουσία των μονοπωλίων είναι το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ, οι Λαϊκές Επιτροπές, τα Σωματεία και οι Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται μαζί μας, οι μεμονωμένοι εργαζόμενοι που αγωνίζονται στο πλάι μας και αυτό το γνωρίζει ο αντίπαλος. Γι’ αυτό επιστρατεύει όλα του τα μέσα, ειδικά αυτές τις κρίσιμες μέρες για να μας χτυπήσει. Εργοδότες, κυβέρνηση, συμβιβασμένοι συνδικαλιστές, αστικά ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα τσιράκια του κεφαλαίου, όλοι τους συντεταγμένα ρίχνουν είτε με αυταρχισμό, είτε με δυσφήμιση, είτε με ιδεολογικό πόλεμο, τα πυρά τους ενάντια στο ταξικό κίνημα.

Έτσι, λοιπόν, κι εμείς πρέπει να τους απαντήσουμε. Οργανωμένα, συντεταγμένα, ταξικά, με σχέδιο, με πολιτικοποίηση της πάλης μας στοχεύοντας στην εξουσία τους, και πάνω απ’ όλα με ενότητα.

Ενότητα ταξική. Ενότητα και συμμαχία κοινωνική…

…η εργατική τάξη, οι μικροί και μεσαίοι αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματοβιοτέχνες, οι φτωχοί αγρότες, η νεολαία, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι γυναίκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι μετανάστες.

Όλοι εμείς μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω. Όλοι εμείς μπορούμε να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας, τις ανάγκες μας.

§        Όταν οι βιομηχανικοί εργάτες βρεθούν έξω από τα πανεπιστήμια και κινητοποιούνται μαζί με τους φοιτητές, μπορεί να μπει μπλόκο στο «σχέδιο Αθηνά», να βρεθούν λύσεις για τη σίτιση, τη στέγαση, τα συγγράμματα.

§        Όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι βρεθούν στα μπλόκα των αγροτών, μπορούν να ικανοποιηθούν τα αιτήματα της φτωχής αγροτιάς.

§        Όταν οι μικρομεσαίοι αυτοαπασχολούμενοι, παλέψουν δίπλα στους δημόσιους υπαλλήλους, τότε μπορεί να μπει μπλόκο στην αξιολόγηση των υπαλλήλων και στην προσπάθεια εμπορευματοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών.

§        Όταν η νεολαία, οι μαθητές και οι φοιτητές βρεθούν δίπλα στους μικρούς και μεσαίους επαγγελματοβιοτέχνες, δίπλα στους εργαζόμενους, τότε μπορεί να σταματήσει η φοροληστεία και τα χαράτσια.  

Αυτό θα πει κοινωνική συμμαχία. Αυτό θα πει Λαϊκή Συμμαχία. Να παλεύουμε ο ένας για τον άλλο, να παλεύουμε μαζί για τα κοινά μας συμφέροντα.

Όταν γίνει αυτό και αρχίσουμε να έχουμε και ποσοτικές κατακτήσεις, τότε θα διαπιστώσουμε στην πράξη ότι οι απαιτήσεις μας πρέπει να είναι μεγαλύτερες. Τότε θα διαπιστώσουμε ότι οι ανάγκες μας δε χωράνε μέσα σε ένα σπίτι δίχως ρεύμα, μέσα σε ένα σχολείο χωρίς βιβλίο, μέσα σ’ ένα γραφείο χωρίς ανάσα, μέσα σ’ ένα εργοστάσιο χωρίς ωράριο.

Τότε θα είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε και να κατακτήσουμε όλο τον πλούτο που παράγουμε, όλη τη ζωή που μας έχουν κλέψει.

Μπορούμε να το πετύχουμε και θα το πετύχουμε,

Συνεχίζουμε τη μάχη για την υπογραφή ΕΓΣΣΕ, τη μάχη για να απαλλαχτούν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι από τους φόρους και τα χαράτσια και αξιοποιούμε κάθε μορφή πάλης που μπορεί να είναι χρήσιμη και αναγκαία.

Συνεχίζοντας τον αγώνας μας, συζητώντας με κάθε συνάδελφός μας, με κάθε συμμαθητής μας και συμφοιτητή μας, με κάθε γείτονά μας, που περνάει τα ίδια ζόρια με μας και που δεν έχει μπει ακόμα στον αγώνα.

Τον βοηθάμε με υπομονή να συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο αντίπαλος, την αιτία του προβλήματος, και τη λύση του. Τον βοηθάμε να αναθαρρήσει και να είναι καθημερινά μαζί μας στους αγώνες.    

Του εξηγούμε την αναγκαιότητα να συμβάλει κι αυτός στην οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας, μιας συμμαχίας που θα συμβάλει στη νίκη των εργατών και στην απαλλαγή τους από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς και των καπιταλιστών.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ

ΑΥΤΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ – ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ – ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ!».