Έκθεση ζωγραφικής της Κωνσταντίνας Βαλερά με θέμα την Ελλάδα του 2ου αιώνα

Την έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Ανυπότακτες Μαρτυρίες» της Κωνσταντίνας Βαλερά, φιλοξενούν στην Κομοτηνή ο Σύνδεσμος Φιλολόγων και ο Σύλλογος Καλλιτεχνών Ροδόπης «Αθηνίων», υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Α.Μ.Θ.

Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στην αίθουσα τελετών της περιφερειακής ενότητας Ροδόπης (πρώην Νομαρχία).

Τα εγκαίνιά της θα γίνουν στις 9 Μαρτίου και ώρα 6 μ.μ., και θα διαρκέσει ως τις 13 Μαρτίου.

Η θεματολογία των έργων αναφέρεται στην...

...ανασυγκρότηση της Ελλάδας σε μια δύσκολη εποχή που προσιδιάζει με τη σημερινή, με τον χρόνο βέβαια πάντα να βάζει τη δική του σφραγίδα.

Η Φιλόλογος,  Δρ. Παιδαγωγικής, Διδάσκουσα στο Τ.Ε.Ε.Τ. του Παν/μιου Δυτ. Μακεδονίας Ευμορφία Κηπουροπούλου, γράφει για τις «Ανυπότακτες Μαρτυρίες»:

«Πηγή έμπνευσης της ζωγράφου αποτέλεσε το φωτογραφικό υλικό τριών πολύ σημαντικών φωτογράφων, του Σπύρου Μελετζή (1906-2003), της Βούλας Παπαϊωάννου (1898-1990) και του Κώστα Μπαλάφα (1920-2011).

Ο Σπύρος Μελετζής αποτυπώνει στο έργο του την ομορφιά του τόπου και την λεβεντιά του λαού με ξεχωριστή αγάπη και ποιητική ευαισθησία.

Η Βούλα Παπαϊωάννου αποτύπωσε με τον φακό της κορυφαίες στιγμές της ιστορίας και είναι η μοναδική γυναίκα που με τη φωτογραφική της μηχανή έγινε μάρτυρας της πείνας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης που μάστιζαν τη χώρα μας στα χρόνια της Κατοχής.

Ο Κώστας Μπαλάφας είναι γνωστός για τη φωτογραφική καταγραφή του τρόπου ζωής της ελληνικής υπαίθρου, του αλβανικού μετώπου και της Κατοχής.

Οι φωτογράφοι αυτοί απαθανάτισαν με τον φακό τους στιγμιότυπα από την καθημερινότητα των ανθρώπων, την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα με πολλές αναφορές στον εμφύλιο πόλεμο και στις συνέπειές του. Τα έργα τους αποτελούν, λοιπόν, μαρτυρίες μιας εποχής που σημάδεψε τη νεοελληνική πραγματικότητα.

Η σύγχρονη ματιά της ζωγράφου πάνω στο έργο των τριών φωτογράφων αποτυπώνει τη δική της οπτική με την προσωπική της πινελιά και αποδίδει νοήματα συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν. Συνδέοντας ένα τραγικό παρελθόν με τους χαλεπούς καιρούς του παρόντος μέσα από μια ανθρωποκεντρική ματιά.

Εικαστικά, η ζωγράφος ακολουθώντας την προσωπική της τεχνική, χρησιμοποιεί έντονα χρώματα, υποβλητικά ωστόσο, αναμειγνύοντας ακανόνιστες πινελιές και εστιάζοντας στην έκφραση, το συναίσθημα των προσώπων-ηρώων και αποδίδοντάς τα με ευαισθησία και σεβασμό, χωρίς να αναδεικνύει την τραγικότητα με τρόπο εμφατικό.

Φαίνεται η εξπρεσιονιστική τεχνική και τα χρώματα να αντιπαλεύουν με τα θέματα. Τα αντιπαλεύουν πραγματικά, πλάθοντας εν τέλει μορφές που εξακολουθούν να προβάλλουν τραγικές. Η τεχνική της ζωγράφου δεν υποτάχθηκε στην «εύκολη», θα μπορούσαμε να πούμε, ρεαλιστική απεικόνιση των φωτογραφικών μαρτυριών. Οι ακανόνιστες εξπρεσιονιστικές πινελιές φαίνεται να σπάνε τη φόρμα σε ένα αδιάσπαστο σύνολο μορφών. Η ιστορική εμπειρία και μαρτυρία αξιοποιούνται αφήνοντας να υπονοούνται αισιόδοξα νοήματα.

Τα έργα είναι αφηγηματικά, με χρώματα που προκαλούν στον θεατή να τα προσεγγίσει χρησιμοποιώντας διαφορετικές ενδεχομένως από τις καθιερωμένες αναγνώσεις. Οι «Ανυπότακτες Μαρτυρίες» είναι μια απόπειρα αποτύπωσης με έντονα χρώματα ανυπόταχτων προσώπων που μεταφέρονται στο ιστορικό παρόν ξεπερνώντας τον «ατομικό τους προορισμό». Οι γεμάτες νεύρο πινελιές συμπορεύονται και συμπάσχουν με τους ανθρώπους μιας σκιερής εποχής σκιαγραφώντας τις φωνές των απλών ανθρώπων σε ένα παιχνίδι παρελθόντος-παρόντος».