(PHOTOS) Το ταξίδι στους Αγίους τόπους είναι κατάθεση ψυχής και εμπειρία ζωής!

Περπατώντας στα μέρη που περπάτησε ο Ιησούς, προσκυνώντας τον βράχο που γονάτισε και προσευχήθηκε ο Ίδιος, νιώθεις  μια ευλογία να σε διαπερνά.

Τη μοναδική αυτή εμπειρία είχαν την τύχη να βιώσουν οι σπουδαστές τη σχολής Δημοσιογραφίας "New Media Studies".

Όπως οι ίδιοι γράφουν:

«Τρεις μέρες ήταν λίγες, όμως είδαμε και νιώσαμε αρκετά...

Βγαίνοντας από το αεροπλάνο σε καλωσορίζει ένας ωχρός ουρανός. Η έρημος της Ιουδαίας θαμπώνει τον αέρα. Το υπερσύχρονο Τελ Αβίβ, πρωτεύουσα του Ισραήλ, έχει ήδη αποκτήσει μια γεύση μυστηριακή. Ταιριαστή για το ταξίδι που ακολουθεί στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ.

Ο ήλιος πέφτει, κι εμείς περνώντας από τα φωτισμένα σοκάκια της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ, και φτάνοντας μπροστά στον ναό του Πανάγιου τάφου, αντικρίζουμε χιλιάδες κόσμου να περιμένει καρτερικά να περάσει το κατώφλι του ναού. Μπαίνοντας  μέσα, μπροστά μας, η αποκαθήλωση… Πλησιάζουμε, Θεέ μου τι μυρωδιά!  Τα αρώματα που είχαν αγοράσει ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος ο βουλευτής και άλειψαν το νεκρό σώμα του Ιησού, δεν έχουν χάσει την ευωδία τους. Οι άνθρωποι ακουμπούν το σώμα τους, το πρόσωπό τους, ακόμα και ρούχα που έχουν πάρει μαζί τους, για να τα ποτίσουν με ευλογία. Τριάντα μέτρα δεξιά ο πανάγιος τάφος…Εδώ έμεινε το σώμα του Χριστού μόνο για τρεις μέρες…Μετά έγινε το μεγάλο θαύμα: ο Χριστός αναστήθηκε! Αναρίθμητες μαρτυρίες ανθρώπων επιβεβαιώνουν ότι μέσα από τον τάφο την ημέρα της αναστάσεως αναβλύζει  το άγιο φως.

Περνώντας μέσα στους δρόμους  της πόλης, το παρελθόν συναντάει το παρόν. Η οδός του μαρτυρίου, εκεί που πέρασε ο Χριστός κουβαλώντας στην πλάτη του αγόγγυστα τον Σταυρό, είναι πια δρόμοι αγοράς. Υφάσματα και χρώματα ανατολίτικα, μυρωδιές από μπαχαρικά, καθώς και εξωτικά γλυκά και φρούτα. Μαγαζιά με ποικίλα προϊόντα, οι συνδυασμοί είναι ατελείωτοι.

Ο δρόμος μας βγάζει στο Πραιτώριο, το διοικητήριο της εποχής…Βλέπουμε τη φυλακή του Ιησού Χριστού, οι εικόνες του τότε ζωντανεύουν πίσω από τη κόρη των ματιών μας τη στιγμή που τα χέρια μας  αγγίζουν τον βράχο όπου τοποθέτησαν τον φυλακισμένο και έδεσαν με χαλκάδες τα πόδια του για να μην το σκάσει.

Ποιος περίμενε τότε πως το μωρό  που γεννήθηκε στο σπήλαιο της  Βηθλεέμ  θα περνούσε όλα αυτά τα μαρτύρια και μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι θα προσκυνούσαν  το μέρος όπου η Παναγία  γέννησε το Άγιο Βρέφος αλλά και το μέρος που το είδε να χάνετε από τη ζωή της.

Φτάνοντας στο ακριβές σημείο όπου τοποθετήθηκε ο Σταυρός και ο Χριστός  έχυσε το αίμα του για εμάς, που θυσιάστηκε για τον Άνθρωπο, που η Παναγία έβλεπε το παιδί της καρφωμένο με πρόκες πάνω σε έναν ξύλινο σταυρό  μη μπορώντας να το σώσει, στο σημείο λοιπόν  που  ο Χριστός  είπε «τετέλεσται», το λιγότερο που μπορεί να νιώσει κανείς είναι ρίγη και δέος.

Οι μέρες περνούν και η διαδρομή  συνεχίζεται. Γέλια και χαρούμενες φωνές έχουν γεμίσει το μικρό λεωφορείο. Η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη. Στην παρέα μας και τις τρεις μέρες που περάσαμε στην Ιερουσαλήμ, ήταν και ο Δέσποτας Ησύχιος που μαζί με τη δημοσιογράφο και καθηγήτριά μας Μαρία Γιαχνάκη ήταν καλύτεροι και από ξεναγοί. Μας εξηγούν τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Δεκαεπτά άτομα ήμασταν σε αυτό το ταξίδι, όμως είχαμε γίνει ένα όλοι μαζί. Οι ρόδες  του μικρού ιδιωτικού λεωφορείου μας βγάζουν έξω από τα σύνορα του Ισραήλ. Μπαίνουμε στα παλαιστινιακά εδάφη. Έξω από το παράθυρο μικροί σύγχρονοι συνοικισμοί «σπάνε» τον αέρα της παραδοσιακής ανατολής. Οι στροφές του δρόμου γίνονται απότομες. Γκρεμοί και απότομοι λόφοι προδίδουν την έρημο. Σε κάποιο απότομο σημείο το μοναστήρι του Αγίου Σάββα. Άβατο για τις γυναίκες, μόνο άντρες μπορούν να περπατήσουν στους πέτρινους διαδρόμους του, και όσο οι άντρες εξερευνούσαν  μέσα το μοναστήρι, οι γυναίκες παρακολουθούσαμε έξω ακριβώς από αυτό άλλες γυναίκες, Ρωσικής καταγωγής, να προσεύχονται φορώντας μαντίλες στο κεφάλι τους, και ένας  φιλόξενος μοναχός κοντοστάθηκε στην είσοδο κερνώντας μας ξηρούς καρπούς.

Και όσο η γυναικεία περιέργεια ήθελε να μάθει πως ήταν  άραγε μέσα το μοναστήρι, οι άντρες βγαίνοντας από ’κει μας έδωσαν περιγραφικά  τις απαντήσεις. Σκαλιά και μικροί εσωτερικοί ναοί, πολλά μέτρα κάτω ένα ποτάμι σκίζει την έρημο και τους λόφους με τις σπηλιές που έμεναν οι ασκητές. Μέσα στον κεντρικό ναό το σκήνωμα του Αγίου είναι σε κοινή  θέα για να το βλέπουν οι επισκέπτες. Έτσι μας το περιέγραψαν.

Ένα ακόμη σπουδαίο μοναστήρι είναι το  Σαραντάριο όρος. Βρίσκεται στην έρημο της Ιουδαίας και κρέμεται σαν αετοφωλιά  στο όρος Τζέπελ  Κουρουντούλ. Εδώ νήστεψε και προσευχήθηκε 40 μέρες και 40 νύχτες ο Χριστός. Εδώ ήρθε ο διάβολος και του είπε «αν είσαι ο Υιός του Θεού όπως λες κάνε αυτές τις πέτρες ψωμί για να φας και ο Χριστός του απάντησε «ο άνθρωπος  δεν ζει μόνο με ψωμί ή φαγητό αλλά με κάθε ρήμα, κάθε λέξη ή κάθε λόγο που βγαίνει εκ στόματος Θεού, ύπαγε πίσω μου σατανά» και τον έδιωξε για πρώτη φορά. Έτσι αυτό το μοναστήρι σήμερα ονομάζεται και όρος των πειρασμών. Εκεί μας υποδέχεται ο γέροντας Γεράσιμος  ο οποίος εδώ και 35 χρόνια  ζει εντελώς μόνος αφού οι δύσκολες και σκληρές  συνθήκες που επικρατούν εκεί κάνουν τους άλλους μοναχούς να μην επιλέγουν το συγκεκριμένο μοναστήρι. Ο γέροντας συχνά  δέχεται κακοποίηση από κάποιους επιτήδειους  που μπαίνουν στο μοναστήρι για να ληστέψουν. Τον δένουν και τον χτυπούν σκληρά μη μπορώντας στα 86 του χρόνια  να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Φτάνουμε  στον Ιορδάνη ποταμό, εκεί που βαφτίστηκε ο Ιησούς.  Σε αυτά τα ιερά νερά μπορεί να βαφτιστεί  ο καθένας  που πιστεύει βαθιά μέσα του στον Χριστό. Αρκεί μια λευκή κελεμπία την οποία αγοράζει από ’κει ή ένα άσπρο καθαρό ρούχο από το σπίτι του. Τι άλλο χρειάζεται;  Μα φυσικά να το θέλει με όλη του την ψυχή να το κάνει αυτό.

Όμως το δικαίωμα της προσευχής στους αγίους τόπους τον μοιράζονται  τρεις θρησκείες. Οι Χριστιανοί, οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι. Έτσι, στο τοίχος των δακρύων, οι Εβραίοι  προσεύχονται με τον δικό τους τρόπο, χτυπώντας το κεφάλι τους στον τοίχο. Ο τοίχος αυτός είναι ότι έχει απομείνει από τον ναό του Σολομώντα και προσεύχονται να ξαναχτιστεί ο ναός και να πραγματοποιηθεί το όνειρο της μεγάλης Σιών.

Περπατώντας στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ είναι σαν να ανοίγουν οι πόρτες μιας άλλης εποχής. Οι δρόμοι λιθόστρωτοι θυμίζουν μεσαίωνα. Μερικά από τα κτίρια  στέκονται όρθια για πολλούς αιώνες. Σε ορισμένα στενά αν κοιτάξεις ψιλά θα δεις  πέτρινους διαδρόμους να κρέμονται. Ανεβαίνοντας σε μια ταράτσα μπορείς να περπατήσεις όλη την Ιερουσαλήμ από ψηλά. Η πόλη όμως δεν εκτείνεται μόνο προς τα πάνω. Τα κτίρια έχουν υποστεί πολλές καταστροφές ανά τους αιώνες, έτσι, έχτιζαν τα καινούργια κτίρια πάνω στα γκρεμισμένα των παλιών. Και αν εξηγούνται κάποια πράγματα, κάτι άλλο μένει ανεξήγητο…Κάτι μαγικό έχει αυτός ο τόπος! Κάτι που σε κάνει να αγαπάς όλο τον κόσμο, να θες να ζητήσεις συγνώμη ακόμη  κι αν δε φταις, να θες να αγκαλιάσεις τον άλλο, να είσαι έτοιμος να συγχωρέσεις τα πάντα από τους πάντες, και όταν το σώμα σου γυρνάει στα πάτρια εδάφη, το μυαλό σου αρνείται να ταξιδέψει μαζί του, μένοντας πίσω και στοιχειώνοντας το κάθε τι που έχεις δει.

Και  για ότι θελήσαμε να δούμε στη ζωή μας, για ότι κάναμε, ότι δεν είδαμε, για λάθη που δεν μετανιώσαμε και για πάθη που δεν θελήσαμε  να γλιτώσουμε, και για αμαρτίες που γνωρίζαμε ότι είναι αμαρτίες  αλλά υποκύψαμε…Θα έρθει εκείνη η άγνωστη μέρα που θα ανοίξει  η Χρυσή Πύλη, ο Θεός θα καθίσει στο θρόνο του και  τότε θα κρίνει ζώντες και νεκρούς.

ΥΓ. Για αυτό το υπέροχο ταξίδι ζωής οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην καθηγήτρια μας από τη σχολή New Media Studies  κ. Μαρία Γιαχνάκη   και στον  Πανιερώτατο Μητροπολίτη Καπιτωλιάδους  κ. Ησύχιο».

Κείμενο της Θεοδοσίας Δέμου και του Άρη Λάμπου

ΠΗΓΗ: http://panagiaalexiotissa.blogspot.com/2013/05/photo.html#ixzz2SnRqh3ii

Posted in: Κοινωνία