«Ο Θεραπευτής των ψυχών»

Το μήνυμα του Ευαγγελικού Αναγνώσματος της Σαμαρείτιδος

της Ι.Μ. Μαρωνείας & Κομοτηνής

Ὁ Κύριος στήν συνομιλία του μέ τήν Σαμαρείτιδα στο φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, σταματᾶ πρὸς στιγμὴν τὴν ὑψηλὴ διδασκαλία Του περὶ τοῦ «ζῶντος ὕδατος», γιὰ νὰ ἔρθει σὲ ἕνα ζήτημα ἄμεσα προσωπικὸ τῆς Σαμαρείτιδος.

«Ὕπαγε φώνησον τόν ἄνδρα σου». Τὸ κάνει γιὰ νὰ ξυπνήσει μιὰ συνείδηση ποὺ μένει ναρκωμένη. Γιὰ νὰ μπορέσει ἡ γυναίκα νὰ δεῖ τὶς μεγάλες ἀλήθειες ποὺ σὲ λίγο θὰ τῆς ἀποκαλύψει. Ἐκείνη, κάπως ταραγμένη...

...ζητεῖ νὰ ἀποφύγει τὴν ὁμολογία. Καταφεύγει στὴν ἀσάφεια: «Ἄνδρα οὐκ ἔχω», ἀπαντᾶ, ἀφήνοντας μᾶλλον νὰ νοηθεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἦταν ἀνύπαντρη ἢ χήρα. Ὅμως ὁ Χριστὸς ἐπιμένει. Μὲ λεπτότητα ἀγγίζει τὸ τραῦμα τῆς ψυχῆς γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσει. «Καλὰ εἶπες ὅτι δὲν ἔχεις ἄνδρα, διότι πέντε ἄνδρες πῆρες κὰι τώρα ἐκεῖνον ποὺ ἔχεις δὲν εἶναι ἄνδρας σου».  Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀργεῖ νὰ φθάσει στὴν ἰδιαίτερη πτυχὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ὁποῖο ἐπικοινωνεῖ. Προχωρεῖ πέρα ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια, στὸ βαθύτερο μέρος τῆς συνειδήσεως.

Ὁ Χριστός σὲ στιγμὲς οὐσιαστικοῦ διαλόγου ξεσκεπάζει διακριτικὰ τὴ συμβατικότητα τῆς ζωῆς μας καὶ ἀποκαλύπτει κάποια κρυφὴ πληγὴ ποὺ δὲν μποροῦμε ἐσαεὶ νὰ παραθεωροῦμε. Θέλει νὰ χύσει πλῆρες φῶς στὴ λανθάνουσα τάση ἢ συνήθεια, ποὺ δηλητηριάζει τὴν πνευματική μας ζωή. Ζητεῖ νὰ φέρει στὴν ἐπιφάνεια τὴν ἁμαρτία ποὺ ἐμεῖς ἀπωθοῦμε στὸ σκοτεινὸ βάθος τῆς συνειδήσεώς μας, γιατὶ μόνο ἂν τὴ δοῦμε κατάματα καὶ τὴ συνειδητοποιήσουμε, θὰ λυτρωθοῦμε.

Συχνὰ στὴν καθημερινή μας ζωή, στὴ δουλειά μας, στὴν οἰκογένειά μας, μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἀντιληφθοῦμε λάθη τῶν ἀνθρώπων μὲ τοὺς ὁποίους ζοῦμε, μὲ τοὺς ὁποίους συνεργαζόμαστε. Θέλουμε νὰ τοὺς κάνουμε νὰ τὰ συναισθανθοῦν, νὰ τὰ διορθώσουν. Κατὰ κανόνα ὅμως εἴμαστε ἀπότομοι, ἀδέξιοι, συχνὰ πικροί. Χρησιμοποιοῦμε λέξεις σκληρές, ὑποννοούμενα φαρμακερά. Οὐσιαστικὰ ἐνδιαφερόμαστε περισσότερο νὰ δείξουμε καὶ νὰ ἐρεθίσουμε τὴν πληγή, παρὰ νὰ τὴν ἐπουλώσουμε. Δὲν εἶναι ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη ποὺ μᾶς κινεῖ, ἀλλὰ ἡ φιλαυτία μας, ποὺ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἄλλου καὶ ἀντιδρᾶ, ἤ ποὺ ζητᾶ νὰ τονίσει τὶς ἀδύνατες πλευρὲς του, γιὰ νὰ κολακευθεῖ ἀπὸ τὴ σύγκριση.

Ἡ Σαμαρείτιδα, ὅταν ὁ Χριστὸς τῆς ἀποκαλύπτει τὴν προσωπική της ἁμαρτία, δὲν ἀντιδρᾶ, ἀλλ’ ἀναγνωρίζει τὸν Ἰησοῦ σὰν ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ δὲ κυρίως ἐπικαλεῖται, τὴν ὥρα ποὺ προσκαλεῖ τοὺς συμπατριῶτες της νὰ σπεύσουν νὰ συναντήσουν τὸν Κύριο. «Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκαμα∙ μήπως εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός;». Σὲ ἕνα τέτοιο ἄγγιγμα τῶν προσωπικῶν μας θεμάτων ἀπὸ τὸν Χριστὸ, θὰ ἀναγνωρίζουμε καλύτερα τὴ λυτρωτική Του ἀποστολή. Καὶ θὰ μποροῦμε ἀπὸ τὴν προσωπική μας πεῖρα νὰ καλέσουμε κι ἄλλους νὰ Τὸν γνωρίσουν.

Posted in: Κοινωνία