Το μήνυμα της Κυριακής: Περαστικοί είμαστε απ' αυτή τη γη αδελφοί ~ InKomotini

Ο «άφρων». Με αυτόν τον χαρακτηρισμό προσφωνεί τον πλεονέκτη πλούσιο ο Χριστός στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής 17/11.

«Άφρον», του λέει, δηλαδή, ασύνετε, παράφρον, «αυτή τη νύχτα τελειώνει η ζωή σου, τι θα τα κάνεις όλα αυτά που με νοσηρή ιδιοτέλεια θησαύρισες; Σε...

...ποιόν θα τα αφήσεις;».

Ο χαρακτηρισμός αυτός που χρησιμοποιεί ο Κύριος για τον άπληστο πλούσιο, μας αποκαλύπτει ότι η πλεονεξία είναι αληθινή αρρώστια που δεν αφήνει τον άνθρωπο να ηρεμήσει και να χαρεί. «Και διελογίζετο εν εαυτώ». Τα όρια στα οποία κλείνονται οι σκέψεις του και οι προοπτικές του, είναι η λέξη «εγώ».

«Αυτό θα κάνω: θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου». Λες και μόνος του τα γέννησε, τα φύτεψε, τα πότισε, τα μάζεψε. Γι’ αυτόν δεν υπάρχουν εργάτες που δούλεψαν, γη, βροχή, άνεμοι που βοήθησαν. Όλα τα βλέπει σαν γεννήματά του. Γι’ αυτό, αφού τα συνάξει, σκέπτεται να πει: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, για πολλά χρόνια· αναπαύσου, φάγε, πίε, ευφραίνου». Εδώ πλέον κορυφώνεται η παράκρουση: «Ψυχή, φάγε, πίε»...

Μα τι λοιπόν είναι η ανθρώπινη ύπαρξη; Έτσι ικανοποιείται; Με σιτάρι και κρασί; Τα πάντα βρίσκονται σε μια φοβερή σύγχυση στον άνθρωπο που κλείνεται αποκλειστικά στον εαυτό του, που σκέπτεται μόνο το άτομό του, που αγνοεί τους άλλους και αγνοεί τον Θεό.

Νομίζει ότι ασφαλίσθηκε στο φρούριο του «εγώ» του, ενώ στην πραγματικότητα το φρούριο αυτό γίνεται η φυλακή του.

Πολλοί δυστυχώς και στην εποχή μας ζουν μέσα σ' αυτή τη σύγχυση. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, για να τα απολαύσουν μόνοι τους ή το πολύ-πολύ μέσα σ' ένα μικρό, στενό οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τις ανάγκες της κοινωνίας, για τον πόνο και την πείνα που μαστίζουν τους συνανθρώπους τους.

Μια δεύτερη πραγματικότητα που διαφεύγει από τον άνθρωπο της ευαγγελικής περικοπής, είναι ότι αδυνατεί να καταλάβει πως δεν είναι μόνιμος στη γη.

Όσα και αν κατορθώνουμε να συγκεντρώσουμε, δεν πρόκειται να παραμείνουν για πάντα στα χέρια μας. Χρήματα, θέσεις, αξιώματα, υλικά αγαθά, εξυπηρετούν απλώς τη ζωή. Όμως αυτά δεν είναι ο σκοπός, το τέρμα της, ούτε πολύ περισσότερο αυτή η ίδια η ζωή. Και είναι αληθινή αφροσύνη να δίνεις σ’ αυτά την ψυχή σου, να βλέπεις μόνο ένα μικρό τμήμα της ζωής σου, το γήινο, και να αγνοείς τη συνέχειά της.

Περαστικοί είμαστε απ' αυτή τη γη αδελφοί. Ας το σκεπτόμαστε συχνότερα αυτό. «Ατμίς γαρ έσται η ζωή η πρός ολίγον φαινομένη, έπειτα δε αφανιζομένη».

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας & Κομοτηνής.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Θ΄ Λουκά (Λουκ: ιβ΄16–21)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; Καὶ εἶπε· Τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Απόδοση στη νεοελληνική

Τους είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή· ενός ανθρώπου πλούσιου έφεραν τα χωράφια του μεγάλη σοδειά· και σκεφτόταν μέσα του λέγοντας· Τι πρέπει να κάνω, γιατί δεν έχω πού να μαζέψω τους καρπούς μου; Και είπε· αυτό θα κάνω· θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και στη θέση τους θα χτίσω μεγαλύτερες και εκεί θα μαζέψω όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου και θα πω στην ψυχή μου· Ψυχή, έχεις μαζέψει πολλά αγαθά, που σου φτάνουν για πολλά χρόνια. Αναπαύου, λοιπόν, τρώγε, πίνε, καλοπερνά. Ο Θεός όμως του είπε· ανόητε, αυτή τη νύχτα σου ζητούν ξαφνικά την ψυχή σου. Όσα λοιπόν ετοίμασες, σε ποιον θα ανήκουν τώρα; Αυτά παθαίνει εκείνος που θησαυρίζει μόνο για τον εαυτό του και δε φροντίζει να πλουτίζει όπως ο Θεός θέλει. Και λέγοντας αυτά τόνιζε· όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.