Η αγνωμοσύνη προς τον Χριστό ~ InKomotini

Το Μήνυμα της Κυριακής, εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας & Κομοτηνής: «Μπροστά στους Ευεργέτες».

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή του ευαγγελιστή Λουκά μας παρουσιάζει την αντίδραση των δέκα λεπρών απέναντι στον ευεργέτη Χριστό. Ο ένας γύρισε...

...λαχανιασμένος από το τρέξιμο, τη συγκίνηση, την αγαλλίαση. Πέφτει στα πόδια του ευεργέτου του και τα φιλάει, τα λούζει με δάκρυα ευγνωμοσύνης. Όπου να ’ναι θα πρέπει να φανεί και ο δεύτερος, κι ο τρίτος, κι οι υπόλοιποι που έγιναν με τρόπο θαυμαστό καλά. Έτσι θα περίμενε κανείς. Αλλά η ώρα περνά κι οι άλλοι δε φαίνονται. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να φανούν...Έφυγαν...

Ήταν μαζί όταν ικέτευαν για τη θεραπεία. Αφού την πήραν, οι δρόμοι τους χωρίστηκαν.

«Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπεν∙ ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος;».

Και δεν είναι μόνον οι εννέα. Είναι σειρά ατελείωτη. Κι όλοι βιάζονται∙ καί φεύγουν. Σημαδεμένοι με μια άλλου είδους λέπρα: την αγνομωσύνη. Είναι η φάλαγγα των ευεργετημένων από τον Χριστό οι οποίοι ποτέ δε γύρισαν για να Του πουν «ευχαριστώ». Η μορφή του Ευεργέτου έσβησε από τη μνήμη τους. Είναι κάτι που βλέπουμε και ψηλαφούμε καθημερινά στη ζωή.

Αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς φοβερές δοκιμασίες, ατυχήματα, θανατηφόρες αρρώστιες, επαγγελματικά, οικογενειακά αδιέξοδα. Απελπιζόμαστε, κλαίμε, ικετεύουμε, υψώνουμε τη φωνή μας: «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». Κύριε χανόμαστε. Από πουθενά δεν ελπίζουμε βοήθεια.

Βάλε το χέρι Σου! Όταν όμως έρθει η ποθητή λύση, ξεχνούμε. Τρέχουμε τότε πίσω όχι από τον Χριστό αλλά από τους αγνώμονες λεπρούς. Οι περασμένες δυσκολίες υποτιμούνται, ο ευεργέτης λησμονείται. Προηγουμένως βέβαια σκεπτόμαστε ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να μας βγάλει από το αδιέξοδό μας. Όταν όμως εξερχόμαστε από αυτό, τα πράγματα ερμηνεύονται ορθολογιστικά, η στοργή και η πρόνοια του Θεού παραμερίζεται, ξεχνιέται.

Το «ευχαριστώ», ο ευγνώμων λεπρός το λέει με όλη του την ψυχή, μ’ όλο το σώμα, μ’ ολόκληρο τον Εαυτό του. Νιώθει κανείς όχι απλώς τη δύναμη και τη θερμότητα των αισθημάτων, αλλά και την ειλικρίνεια, το βάθος της ευγνωμοσύνης.

Καθημερινά νέες δωρεές του Θεού προστίθενται στη ζωή μας. Η ευγνωμοσύνη δεν είναι μόνο καθήκον και χρέος. Είναι και ένας ισχυρός μαγνήτης που ελκύει την ευλογία του Θεού.

«Αναστάς πορεύου, η πίστις σου σέσωκέ σε», λέει ο Χριστός στον ευγνώμονα θεραπευθέντα άνθρωπο, επιβραβεύοντας τη συμπεριφορά του.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ιβ΄ - Λουκά των δέκα λεπρών (Λουκ. ιζ΄12-19)

Τῷ καιρῷ εκείνω, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ εἴς τινά κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. Καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; Καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.

Απόδοση στη νεοελληνική

Τον καιρό εκείνο, καθὼς ἔμπαινε ὁ Ἰησοῦς σ’ ἕνα χωριό, τὸν συνήντησαν δέκα ἄνδρες λεπροί, οἱ ὁποῖοι ἐστάθηκαν λίγο μακρυά, καὶ τοῦ φώναξαν· Ἰησοῦ Διδάσκαλε, ἐλέησέ μας. Ὅταν τοὺς εἶδε, τοὺς εἶπε· Πηγαίνετε νὰ δείξετε τὸν ἑαυτόν σας εἰς τοὺς ἱερεῖς. Καὶ ἐνῷ ἐπήγαιναν, ἐκαθαρίσθησαν. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ὅταν εἶδε ὄτι ἐθεραπεύθηκε, ἐπέστρεψε δοξάζων τὸν Θεὸν μὲ δυνατὴν φωνὴν καὶ ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπον εἰς τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸν εὐχαριστοῦσε· καὶ αὐτὸς ἦτο Σαμαρείτης. Τότε εἶπε ὁ Ἰησοῦς, δὲν ἐκαθαρίσθησαν καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Κανεὶς δὲν εὑρέθηκε νὰ ἐπιστρέψῃ διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν Θεὸν παρὰ αὐτὸς ὁ ἀλλοεθνής; Καὶ εἶπε εἰς αὐτόν· σήκω ἐπάνω καὶ πήγαινε· ἡ πίστις σου σὲ ἔσωσε».